Ժամանակ է անցել այն տարիներից, երբ կտրոնով հաց էինք գնում, հերթ կանգնում եւ Աստված գիտե, հասնո՞ւմ էր մեզ հաց, թե այդ օրն էլ սոված էինք մնում։ Փառք Աստծո, հիմա հաց վաճառում են ամեն քայլափոխի։ Ընկերուհուս հետ, խմբագրության շենքի կողքին գտնվող «սեղանիկից» որոշեցինք թխվածքաբլիթ գնել, սեղանի մոտ կանգնած էին եւս երեք գնորդ։ Մինչ վաճառողուհուն կփոխանցեինք դրամը, մոտեցավ բանվորական շորերով, մոտ 45 տարեկան մի տղամարդ՝ ձեռքին հաց։ Շորերը կեղտոտ էին (դե, բանվոր մարդ է), ձեռքերը նույնպես, բայց հացը բռնել էր զգուշությամբ՝ ցուցամատով եւ բութ մատով։ Մոտեցավ վաճառողուհուն ու. -Քուր ջան, բա կարելի՞ է, ուրեմն, որ երեխայի ենք ուղարկել առնելու, պետք է չոր ու հին հաց տա՞ք։ Խնդրում եմ փոխեք,- ասաց ու հացը դրեց դիմացի ափսեի մեջ։Իսկ վաճառողուհին բորբոքվեց, ձայնը «գլուխը գցեց»։ Խոսում էր մակարդակից, աղտոտությունից, որ ինքը «կյանքում կեղտոտ ձեռքից հաց չի վերցնի»։
Ուրախալի փաստ էր, ուրեմն մենք հասել ենք այն բանին, որ կեղտոտ ձեռքերով չմոտենանք սննդին։ Բայց ցավալին այն է, որ դրան հասել ենք ոչ ճիշտ ձեւով եւ ոչ ճիշտ վարվելակերպով։ Երբ տղամարդը խեղճ հայացքով նայում էր վաճառողուհուն ու ասում, որ այդ հացը պետք է ուտեն ողջ օրվա ընթացքում, որ աշխատում են մի քանի հոգով, ես ուզեցի ձեռք տալ հացին, տեսնել, իրո՞ք չոր է (լրագրողի սովորություն)։ Վաճառողուհին էլ հացը այնպիսի ձեւով պարզեց ինձ, կարծես ես էլ պետք է հաստատեի, որ հացը փափուկ է։ Այնուհետեւ ընկերուհիս «ստուգեց», հետո կողքիս տիկինը, եւ վաճառողուհին էլ համախոհ փնտրելով՝ թույլ էր տալիս ձեռք տալ հացին։ … Իսկ բանվորը ամբողջ օրվա ընթացքում պետք է այդ չոր հացը ուտի։
ՏԱԹԵՎԻԿ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
