Բարձրաստիճան որեւէ հայաստանցի պաշտոնյա՝ լինի վարչապետ, նախարար, երբեւէ իր կամքով հրաժարական չի ներկայացրել։ Ամեն դեպքում, նման նախադեպ չկա։
Վարչապետին աշխատանքից ազատում է նախագահը։ Այս անգամ էլ Հովիկ Աբրահամյանի թախծոտ, ոմանց կարծիքով՝ անգամ թաց աչքերը վկայում էին, որ նա վարչապետի աթոռը թողնում է ծանր ապրումներով, ամենեւին ոչ սեփական նախաձեռնությամբ։ Եվ որ նրա կամավոր ստանձնած՝ «հասարակությունում եղած անջրպետները հաղթահարելու առաքելությունը» պահանջարկ չի վայելում։
Հայաստանում ղեկավար պաշտոնում աշխատանքի նշանակվելու գլխավոր, սակայն չգրված պայմանն է՝ որեւէ քայլով չվնասել ընդհանուրի (խմբի, կլանի) շահերին։ Հասկանալի է, որ այս իշխանությունը՝ ողջ կազմով, բաղկացած է մարդկանցից, որոնք անձնական պատասխանատվություն չեն ստանձնում, թեեւ ձեւացնում են, թե նման հնարավորություն կցանկանային ունենալ, սակայն, ինքներդ եք հասկանում, ՆԱ (հայացքը պայմանականորեն ուղղում են Բաղրամյան 26-ի ուղղությամբ) է որոշում ԱՄԵՆ ԻՆՉ։ Ինչպես Ուզբեկստանում, Թուրքմենստանում, Հայաստանում եւս ամեն ինչ որոշում է մեկ մարդ։ Եվ պաշտոնի համար կաշառք տված նախարարներն ու այլ պաշտոնյաները գիտեն՝ ինչի համար են մտել համակարգ եւ նաեւ գիտեն՝ հրաժարական տալ՝ կնշանակի հրաժարվել խաղի ընդունված կանոններից։ Այսինքն՝ դավաճանել կլանին։
Այնպես որ, Հովիկ Աբրահամյանի հրաժարականը պետք է հենց այս կոնտեքստում տեսնել։
Կարդացեք նաև
Լիլիթ ԱՎԱԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
Բարձրաստիճան որեւէ հայաստանցի պաշտոնյա՝ լինի վարչապետ, նախարար, երբեւէ իր կամքով հրաժարական չի ներկայացրել։ Ամեն դեպքում, նման նախադեպ չկա։
Որքանով որ ես եմ տեղյակ, այդպիսի նախադեպ կա: Կրթության նախարար Արեգ Գրիգորյանը միակ նախարարն էր, որ կամովին հրաժարական տվեց այն բանից հետո, երբ վարչապետությունից հեռացավ Վազգեն Մանուկյանը: Իմ ընկալմամբ Արեգ Գրիգորյանը մաքուր պաշտոնյա էր: