Փետրվարի 28-ին «Մոսկվա» կինոթատրոնում ցուցադրվեցին
Ասպետ Շերմազանյանի երեք կարճամետրաժ ֆիլմերը՝ «Ամնեզիա», «Մի գողացիր», «Աղ ու հաց»:
Այս ֆիլմերի, սպասվող լիամետրաժ ֆիլմի մասին զրուցեցինք ռեժիսորի հետ:
– Պարոն Շերմազանյան, ֆիլմերը տարբեր թեմատիկա ունեին, բայց ընդհանուր ձեռագիր: Ցուցադրության ընթացքում հետեւում էիք հանդիսատեսի արձագանքին: Դրանք գոհացնո՞ղ էին:
– Երբ դու մոնտաժի ժամանակ ինչ-որ միտք կամ հույզ ես դնում, սպասում ես որոշակի ռեակցիայի, ու երբ հանդիսատեսը հասկանում է եւ ընդունում քո դրամատուրգիան, ռեժիսորի համար, կարծում եմ, դրանից մեծ բան չկա:
– Ձեր առաջին ֆիլմում («Մի գողացիր»), ի տարբերություն մյուս երկուսի, դիալոգներ չկային: Ի՞նչ դեր ունի խոսքը կինոյում, հատկապես, որ դուք եք եւ՛ ռեժիսորը, եւ՛ սցենարիստը:
Կարդացեք նաև
– Կան շատ հետաքրքիր դիալոգներ: Ես գիտեմ, որ Հրանտ Մաթեւոսյանը համագործակցել է Ֆրունզե Դովլաթյանի հետ՝ խմբագրելով դրանք, դրա համար էլ ֆիլմն («Սարոյան եղբայրներ») ավելի «համով» է ստացվել: Ամեն դեպքում դիալոգները պիտի լակոնիկ լինեն, ոչ թե ծավալի առումով, այլ կենդանի խոսքի: Իսկ որոշ ժանրերում կարող են նույնիսկ խանգարել, որովհետեւ դրանք ավելի շատ գործողություններ են պահանջում:
– Գրական ասպարեզում եւս որոշակի քայլեր արել եք: Շարունակելո՞ւ եք գրել, թե՞ ասելիքը ֆիլմերի միջոցով տեղ կհասցնեք:
– Ես մինչեւ հիմա էլ մեկ-մեկ գրում եմ, բայց ավելի շատ սցենարային կոնտեքստում: Գրելը երեւի գենետիկ է փոխանցվել, հայրս գրող է, մայրս էլ է գրում, ինչպես ասում են՝ սկզբում խոսքն է եղել, ու դա շատ կարեւոր է, բայց իմ պատմվածքներում լիրիկական զեղումները շատ քիչ են, դրա համար էլ ինձ ավելի մոտիկ է կինոն, որտեղ կարեւորը վիզուալն է:
– Տարբեր ժանրերում եք ձեզ փորձում, իսկ ո՞րն է առավել սրտամոտ:
-Դեռ փոքրուց շատ եմ սիրել վեստերն ժանրը՝ իտալական սպագետի-վեստերները: Վերջերս կիսալիամետրաժ ֆիլմ եմ նկարել այդ ոճով: Նույնիսկ ռուսները չէին հավատում, որ հնարավոր է Ռուսաստանում նման ֆիլմ նկարել: Հիմա արդեն վստահ կարող եմ ասել՝ Մոսկվայում առաջինն ենք, որ նկարել ենք հայկական վեստերն, մեր դեպքում՝ լավաշ-վեստերն (ծիծաղում է):
– Պատրաստվում եք նկարել ձեր առաջին լիամետրաժ ֆիլմը՝ «Դբա լավը»: Աշխատանքները ո՞ր փուլում են:
– Նկարահանումները լինելու են Լոռիում, Թբիլիսիում, Մոսկվայում: Մոսկվայում արդեն ամեն ինչ պատրաստ է: Այստեղ մենք պատրաստ ենք համագործակցել բոլոր նրանց հետ, որոնք հետաքրքրված են՝ եւ՛ պրոֆեսիոնալների, եւ՛ ոչ պրոֆեսիոնալների (հաճախ նրանք ավելի օրգանիկ են կադրում): Ոսկե սարեր չենք խոստանում, բայց մեծ էնտուզիազմ ու էներգիա ունենք, ուզում ենք ինքնարտահայտվել կինոյի միջոցով: «Դբա լավը» պատմում է երկու լոռեցու մասին, որոնք, չունենալով փող, զենք, չիմանալով լեզու, հասնում են Մոսկվա՝ սկզբունքների համար: Մեր գյուղացին, չգիտես ինչու, այսօր արհամարհված է, բայց ինձ համար ամենաբարի ու արդար մարդիկ գյուղում են ապրում:
– Բիզնեսն ու արվեստը այսօր սերտորեն կապված են: Ինչպե՞ս եք հաշտեցնում այդ կատեգորիաները:
– Իմ ֆիլմերը խորը արտհաուսային չեն, որոնք շատ հաճախ անհասկանալի են լինում: Ես դասական մոտեցում ունեմ, որը դեպի կոմերցիա է գնում, վատ իմաստով չէ: Ես ինքս սիրում եմ հումոր, մենք հումորային ազգ ենք, բայց խոսքը վուլգար հումորի մասին չէ:
արզապես սիրում ենք վերցնել օտար կաղապարներ, ու մի կերպ դրա մեջ տեղավորվել: Իսկ առհասարակ արվեստագետը, կարծում եմ, պիտի լավ ապրի: Չնայած «արվեստագետը» շատ մեծ գնահատական է: Ես ընդամենը երիտասարդ ռեժիսոր եմ, որը շատ է սիրում կինոն, կինոյի լեզուն ու ես դրանով զբաղվելու եմ՝ ինչ էլ լինի: Եթե վաղը դառնամ գինեգործ, ռեժիսոր-գինեգործ կլինեմ:
Հարցազրույցը վարեց
ՄԱՐԻԱՄ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԸ
«Առավոտ»
10,03.2017
