Ստեփանակերտի Ստեփան Շահումյանի անվան այգում են առավոտները հավաքվում հադրութցի տղամարդիկ՝ զրուցելու, խելք-խելքի տալու, իրենց հետագա անելիքը քննարկելու համար: 44-օրյա պատերազմից հետո, Հադրութը՝ թշնամու վերահսկողության տակ անցնելուց հետո, հադրութցիներից շատերը կացարաններ են գտել Ստեփանակերտում:
Ապրում են վարձով: Չեն շտապում տեղափոխվել. դժվար է, տուն-տեղ չունեն, աշխատանք չկա, անելիք չկա, ապագան՝ անորոշ է, բայց սպասում են:
«Մարդիկ լավ էին ապրում, ուզում էին նորից մի քիչ էլ լավանան՝ վատացավ: Հիմիկվանից հետո ոչ մի լավ բան չի սպասվում»,- հուսահատ ասում է տարեց զրուցակիցս՝ նկատելով, որ իրենց սերունդն իր անելիքն արեց՝ կռվեց, հաղթեց, որպեսզի իրենց երեխաներն ու թոռները վայելեն խաղաղ ու հաղթանակած ապրելու բերկրանքը, բայց, չօգտվեցին: Ամեն դեպքում, Արցախը լքել էլ չեն պատրաստվում:
Կարդացեք նաև
Մանրամասները՝ տեսանյութում
Ստեփանակերտի Ազատամարտիկների պուրակում էլ զբոսանքի դուրս եկածների ծիծաղը պակասել է, երեխաներն էլ են լուռ անցնում պուրակով. այնտեղ այժմ տեղադրված են պաստառներ՝ 44-օրյայում զոհվածների նկարներով: Մարդիկ գալիս են իրենց բարեկամ-հարազատ-ծանոթներին «այցի», ծաղիկներ բերում, մոմեր վառում նրանց նկարների առջեւ:
Բայց մեկ է՝ «Արցախը հայության բաբախող սիրտն է» ու ոչ միայն պաստառի վրա:
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
