Երկու օր է՝ համացանցը փնտրտուքի մեջ էև․ պատերազմի ժամանակ մահը գերությունից նախընտրած անհայտ հերոսին են փնտրում մարդիկ, որի դեմքն ադրբեջանական տեսանյութում պարզ չի երեւում։
Մարդիկ արժանիորեն փառաբանում էին նրան, հիանում նրա համարձակությամբ, պահանջում, որ նրան հերոսի կոչում տան։ Սակայն գտնվեցին նաեւ մարդիկ, որ ասում էին, թե ոչ մի արտառոց բան չի արել հայ զինվորը, պետք է կրակեր՝ կրակել է, կարող էր զոհվել՝ զոհվել է։
Եվ մի երրորդ կարծիք էլ հնչեց, թե բավական է նահատակներին եւ նահատակվելը փառաբանեք, հարկավոր է կյանքը փառաբանել եւ ապրելու քարոզ անել ու մարդկանց ներշնչել, որ կյանքն ամենաթանկ բանն է՝ չի կարելի զոհվել, եթե հնարավոր է փրկվել։ Անգամ եթե այդ փրկության գինը գերի ընկնելն է։
Իսկապես՝ կյանքի-մահվան հարցերում մենք միշտ չէ, որ ճիշտ ենք կողմնորոշվում։ Երբեմն մահն ու նահատակվելը մեզանում բարձր է դասվում ապրելուց, պայքարելուց, ինչ որ կոմպրոմիսների գնով փրկվելուց։
Կարդացեք նաև
Առհասարակ՝ ինչ-որ հիվանդագին բան կա մեր հանրային գնահատումների մեջ։ Հարգում եւ հիանում ենք միայն ռադիկալ քայլեր արած անձանցով՝ հրաժարական տված նախարարով, մանդատը դրած պատգամավորով։
Արմինե Օհանյան
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
