Մայրենիի միջազգային օրը ցավով եմ տողերս շարում՝ չնայած գիտեմ, որ ոսկեղենիկ հայերենը մեր անպարտելի զենքն է, որը ոչ մի թշնամի չի կարող մեզնից խլել, ինչպես չի կարող խլել մեր համոզմունքն ու հավատամքը։
Երբեմն լռությանս մեջ, երբ խոհերով Արցախում եմ՝ մտածումներիս խառնարանում, թվում է՝ Մայրենին թողել եմ մեր սրբարանում՝ Ամարասի վանքում, որտեղ Մեսրոպ Մաշտոցն առաջին դպրոցն էր բացել։ Ինչպե՞ս հաշտվել նման իրականության հետ, երբ վանական համալիրին եւ ամբողջ հայկական Արցախին այսօր տեր ու տիրական է դարձել մեկդարյա կենսագրություն ունեցող քոչվոր ցեղը։
Ինչպե՞ս կարելի էր թույլ տալ, որ հինավուրց մի ժողովուրդ 21-րդ դարում՝ անտարբեր աշխարհի լուռ հայացքի ներքո, հայրենիք կորցնի ու կանգնի հայոց պատմության, հայ գրականության, ճարտարապետության, մշակութային մի ողջ ժառանգության եւ հոգեւոր այլ արժեքների ու ավանդույթների աղճատման ճանապարհին:
Այս օրերին ազգային արժեքների կորստյան դատավճիռն է մեր ճակատին դրոշմված, Մայրենի լեզվի ուծացման վտանգը, երբ հայրենազուրկ արցախցիները պարտադրված են մայր երկիրը թողնել եւ մեկնել օտար ափեր։
Կարդացեք նաև
Ի՞նչ է մեզ սպասում անիմանալի հեռուներում: Անշուշտ՝ միաձուլում, երբ խառն ընտանիքներ կստեղծվեն, ուծացում, երբ մայրենին սերտած հայ երեխան ոչ հայեցի կրթություն կստանա այն հեռուներում։
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
