* Ինչպե՞ս են կարող մեր քաղաքագետները լուրջ դեմքով դատողություններ անել մեր քաղաքական կուսակցությունների ծրագրերի մասին՝ ընդունելով հանդերձ, որ այդ ծրագրերի միջեւ լուրջ տարբերություններ չկան: Ենթադրենք, 3-4 հոգի միեւնույն դեմքն ունեն: Այդ դեպքում նրանցից ոչ մեկն իր դեմքը չունի: Հետեւաբար, գոյություն ունի կատարյալ ընդդիմություն։
* Հետաքրքիր կլիներ իմանալ, ինչպե՞ս են մեր կուսակցությունները վերաբերում հեղափոխության գաղափարին։ Հնագույն կուսակցություններից մեկը՝ Հայ Յեղափոխական Դաշնակցությունը, իրեն հեղափոխական կազմակերպություն է համարում (ճիշտ է, մինչեւ վերջ հասկանալի չէ, թե ինչ իմաստով)։ Շատ ավելի երիտասարդ կուսակցություն ԱԺՄ-ն՝ իրեն չկոչելով հեղափոխական, այնուամենայնիվ, կողմնորոշվում է մոտ ապագայում մեզ սպասող ցնցումներով։ Նրա առաջնորդները, հավանաբար, հույս ունեն, որ այս անգամ Ազգային ժողովի գրոհն ավելի հաջող կստացվի։
Ի դեպ, ավելորդ չի լինի ստուգել, ինչ վիճակում է Ազգային ժողովի ցանկապատը։ Թե չէ խարդախ իշխանությունները նորից թաքուն կսղոցեն դրանք, իսկ հետո առանց խղճի խայթի մեղքը կգցեն հերոսական հեղափոխական զանգվածների վրա։
* Երբ չքավոր երկրում բնակչությունը մի կողմից հուսահատված է եւ անտարբեր, իսկ մյուս կողմից՝ ագրեսիվ, ջրի երես են դուրս գալիս այն գործիչները, ովքեր անհանդուրժողականություն եւ ատելություն են քարոզում։
Կարդացեք նաև
* Իրեն հարգող ցանկացած կուսակցություն չի կարող սահմանափակվել միայն սովորական ղեկավար ունենալով։ Ռազմատենչ աֆրիկյան ցեղի նման, նա անպայման պետք է առաջնորդ ունենա։
Լ.-Հ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
