Aravot.am-ի զրույցը Շուշան Գեւորգյանի հետ։
-Շուշան, շատերը քեզ գիտեն իբրև ռեժիսոր: Ինչպե՞ս եղավ անցումը երգարվեստ, պատմիր մի փոքր քո մասին:
– Այո, մասնագիտությամբ ռեժիսոր եմ: Բայց հայ երգը լսել եմ ավելի վաղ, քան նույնիսկ կսկսեի խոսել: Մայրս պատմում է, որ «Արի իմ սոխակը» միակ տարբերակն էր ինձ` չարաճճի երեխայիս, քնեցնելու համար: Առհասարակ, մեր երաժշտական գերդաստանում լավ երգելը, ձայն ունենալը ոչ մեկի չէր զարմացնում: Բայց իմ երգելը «զարմացրեց» բոլորին (ժպտում է):
-Ինչո՞ւ։
– Մեր մեծ ընտանիքում, որտեղ արդեն 4-5 սերունդ բոլորը հրաշալի ձայներ ունեին, մինչև 15-16 տարեկան միակ «ագռավը» ես էի (կատակում է՝ խմբ․): Այսինքն ձայնս խռպոտ էր, բակում ինձ ասում էին «շրջազգեստով փոքրիկ Վիսոցկի», ընտանիքում ևս բազմաթիվ սուր մականուններ ունեի։ Հիշում եմ՝ ինչպես էի տխրել, երբ նույնիսկ դպրոցական երգչախումբ ինձ չընդունեցին (ժպտում է):
Բայց ամեն ինչ փոխվեց հասունացման տարիքում. երբ շատ պատանիներ այդ շրջանում կորցնում են երգեցիկ ձայնը, մի հրաշքով իմ կոկորդում հակառակ գործընթացը տեղի ունեցավ:
– Հիմա ձեզ մոտ ստեղծագործական ակտիվ փուլ է. ինչպե՞ս եք կատարում երգերի ընտրությունը։
– Ճիշտն ասած՝ առանց «հաշվարկի»՝ սեփական զգացողությամբ: Երգը պիտի կատարողի ամեն նյարդի հետ խոսի. այդ է չափանիշը: Արվեստի առաքելությունը մարդուն ցնցելն է, որ արթնացնի նրա մեջի լավագույնը, մաքուրը, իսկականը: Մենք գործ ունենք մարդու զգացմունքների հետ, իսկ զգացմունքը կարելի է արթնացնել միայն անկեղծությամբ` չխաբելով:
-Գիտեմ, որ ունեք նոր տեսահոլովակ: Կխնդրեմ պատմեք այդ մասին:
-Տեսահոլովակը նկարահանվել է Մոսկվայում, «ինտերնացիոնալ» թիմով. միայն ես և ռեժիսորն էինք հայ: Իմ վարպետը մի լավ խոսք ուներ` «Մի փորձեք զարմացնել աշխարհին, այս խեղճուկրակ աշխարհն առանց այդ էլ շատ է զարմացած», մենք այդպես էլ արեցինք` չձգտեցինք «զարմացնել», այլ պարզ ու նուրբ, առանց սյուժեի, պոետիկ լեզվով փորձեցինք պատկերել երգի եթերայնությունը և թաքցնել երգչուհու թերությունները (կատակում է՝ խմբ.): Ռեժիսորը Ասպետ Շերմազանյանն է:
-Ասպե՞տ, հետաքրքիր է:
– Այո՛, սա այն դեպքն է, երբ մարդ լիովին համապատասխանում է իր անվանը: Ասպետը շատ տաղանդավոր, մեծ ապագայով երիտասարդ կինոռեժիսոր է, ծագումով` լոռեցի; ВГИК-ի լավագույն շրջանավարտներից մեկը: Արդեն մի քանի վառ, հետաքրքիր ֆիլմերի հեղինակ է: Առաջիկայում մենք էլի կունենանք նորություններ:
-Անկախ ոլորտից` միշտ հետաքրքիր է մարդու ուրույն տեսակը: Բայց ազդեցություններն անխուսափելի են. ո՞վ է քեզ ձևավորել իբրև անհատ:
– Մարդն իր միջավայրի ծնունդն է. հուսամ ՝ անհամեստ չի հնչի, բայց այն ընտանիքում, որտեղ ես եմ մեծացել, պետք էր ուղղակի ԼՍԵԼ: Լսել տատիս զուլալ ձայնը` ապարանյան մեր ֆոլկլորի կատարումներով, հորս մոգական երգը` օպերային արիաների, աշուղական երգերի, կոմիտասյան կատարումներով: Տեսնել, լսել, զգալ հորեղբորս` պատմաբան, Արցախյան գոյապայքարի մարտիկ Համլետ Գևորգյանին ու նրա օրինակով հասկանալ՝ որն է իսկական, լուռ, գործուն հայրենասիրությունը…. Սա շատ զգայուն թեմա է։
– Եվ վերջում`ի՞նչ սպասենք ձեր թիմից առաջիկայում։
– Անկեղծ ասած` սկզբունք ունեմ արդեն արված գործերից խոսելու: Այնպես որ, հենց նոր աշխատանք ունեցանք` «ձայն կհանեմ», իսկ քանի որ խոսեցիք թիմից, ասեմ, որ իմ կողքին են ընկերներս, հրաշալի մարդիկ, առանց որոնց ես ոչինչ չէի կարող անել: Անասելի շնորհակալ եմ բոլորին ու երբեք չեմ մոռանա իրենց անշահախնդիր, մեծ ներուժն ու հավատն առ մեր գործը:
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
