Այն, ինչ ես ինձնից ներկայացնում եմ՝ ֆիզիկական, հոգեւոր, մտավոր առումով, իմ սոցիալական կարգավիճակով, նյութական հնարավորություններով, անձնական կյանքով՝ այդ բոլորի պատասխանատուն ես եմ: Ես կարող եմ հազարավոր պատճառաբանություն բերել՝ փորձելով ապացուցել, թե ով է մեղավոր, որ ես չունեմ այն, ինչ ես ուզում եմ ունենալ, վկայակոչել իմ մերձավոր եւ հեռավոր շրջապատը, կառավարության վատ աշխատանքը, եղանակային պայմանները, աշխարհագրական դիրքը, ազգային առանձնահատկությունները եւ այլն: Այդ պատճառաբանությունները, սակայն, ինքնախաբեություն են, պատասխանատվությունից խուսափելու փորձ: Եթե ես դժգոհ եմ իմ նյութական վիճակից, ապա դրա մեղավորը միայն ես եմ: Եթե ես բավարարված եմ դրանով, ապա դա իմ շնորհքն է: Եվ այդպես է բոլոր, առանց բացառությունների բոլոր ոլորտներում:
Մարդկանց մեծամասնությունն այդպես չի մտածում: Հատկապես այն երկրներում, այն հասարակություններում, որտեղ ուժեղ են ամբողջատիրական կամ պատերնալիստական ավանդույթները: Մարդիկ հրաժարվում են ընդունել սեփական պատասխանատվությունը, գերադասում են «հանգամանքների զոհի» կարգավիճակը եւ սկսում են իրենք իրենց խղճալ՝ սեփական անհաջողությունների պատճառը փնտրելով արտաքին աշխարհում: Վերջինիս ուղղված մեղադրանքները ցանկացած քաղաքական դեմագոգիայի հիմքն են՝ դուք լավ կապրեք, սիրելի ժողովուրդ, եթե ներքին եւ արտաքին թշնամիները քեզ չխանգարեն: Թշնամիների փնտրտուքը՝ անհատական եւ ազգային մակարդակներով, բազմաթիվ հոգեկան հիվանդությունների հիմքն է: Ամերիկացի հոգեբույժ Թոմաս Շացը նույնիսկ գտնում էր, որ գոյություն չունի այնպիսի հասկացություն, ինչպիսին է հոգեկան հիվանդությունը, կան միայն անպատասխանատվության տարբեր աստիճաններ:
Պատասխանատվության բարձրագույն աստիճանը հավատն է, երբ դու քո վարքը համաձայնեցնում ես քո ձեւավորած սկզբունքների հետ: Պատասխանատվության գրեթե զրոյական աստիճանի դու կարող ես հասնել, երբ որեւէ քուրմ կամ շաման, աշխարհիկ թե եկեղեցական, փորձում է քեզ խցկել որեւէ խմբի մեջ՝ իր սահմանափակ պատկերացումներին համապատասխան: Իմ լրագրողական գործունեության ընթացքում ես հարյուրավոր անգամներ նման «շամաններից» լսել եմ հետեւյալ «սպառնալիքը»՝ «եթե դու այսպես գրես, ես կմտածեմ, որ դու այսպիսին ես»՝ մոռանալով, որ նրա «մտածելը» դեռ շատ քիչ է:
Հիմա էլ մի հոգեւորական որոշել է բոլոր հայերին «զգուշացնել»՝ ով քրիստոնյա չի, նա հայ չի՝ հաշվի չառնելով, որ դա ամեն մի անհատի պատասխանատվության խնդիրն է. եթե մարդն իրեն հայ է զգում, ապա ոչ ոք չի կարող նրան զրկել այդ զգացողությունից: Մարդը հայ է, երջանիկ է, հարուստ է, ուժեղ է կամ թույլ է ճիշտ այնքանով, որքանով նա իրեն այդպիսին է համարում: Ոչ ոք չի կարող «կողքից հուշել» մարդուն նրա զգացողությունները: Նույնիսկ արքեպիսկոպոսները:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
08.05.2015
Կրունական-դավանաբանական հարցերի մասին համաձայն եմ իհարելե: Պարզ ճշմարտություններ են- թվում է:
Թվում է:
Բայց մնացած մասով- չեք հոգնում նույն բանը կրկնելուց:
նույն միտքը հազար անգամ գրել եք:
Մարդը իր ա համար ա պատասխանատու-…….
Հասկացանք:
“այդ բոլորի պատասխանատուն ես եմ” Համաձայն չեմ: Դա սուբժեկտիվ մտածելակերպ է: Մենք բոլորս էլ կապված ենք մեր շրջապատի պայմաններից: Նույն մարդը տարբեր պայմաններում տարբեր ձեվով է իրեն դրսեվորում. Դա այդպես է նայեվ տեխնիկական ոլորտում. Windows ի մեջ աշխատող ծրագիրը չի աշխատում Linux ի մեջ այսինքն տեխնիկական շրջապատը նույնը չէ եվ այդտեղ ծրագիրը ոչ մի մեղք չունի. Շատերին բրթում , հանում , բարցրացնում , մեշկ են կանգնում , այ դա շրջապատի բարենպաստ պայմաններն են , թե չե բոլորս էլ ՄիքելԱնջելո կլինեինք…..
Հարգելի Արամ. Այդ կոչեցյալ հոգևորականը հայտարարեց, թե աթեիստը կամ աղանդավոր հայը, լիարժեք հայ չէ:
Բայց եթե ուշի ուշով զննեք նրա արտաքին տեսքը , խիստ կասկածելի է թվում նրա հայ լինելը:
Նույնիսկ հրապարակել են <> ցուցակը, որոնց թվում նշել են անվանի մտավորականների, արտիստների, երգիչների անունները:
Կարծես տխրահրչակ ադրբեջանից են սովորել , որոնք ամենայն բարեխղժորեն Լեռնային Ղարաբաղ այցելած օտարերկրյա անվանի մարդկանց <> են կազմում: