Շատերն այսօր կենտրոնանում են 2018-ի վրա՝ քննարկելով վարչապետի հավանական թեկնածուների հարցը, սակայն սա ամենևին չի նշանակում, որ եթե 2018-ի ապրիլին կոնկրետ գործչի վարչապետ նշանակելու որոշում ընդունվի, այդ որոշումը վերանայման ենթակա չի լինի 2018-ի սեպտեմբերին, դեկտեմբերին կամ, ասենք, 2019 թվականին։
Սերժ Սարգսյանի թեթև ձեռքով սահմանված կարգը, թե 2018-ից հետո Հայաստանի թիվ մեկ պաշտոնյան վարչապետն է լինելու, իրականում նման է առասպելի, քանի որ վարչապետը, ինչպես և մյուս օղակները, նոր սահմանադրության պայմաններում բավականին խոցելի են, և գործող համակարգի պայմաններում որևէ մեկը երկարաժամկետ պաշտոնավարման երաշխիքներ չունի։ Լինելով քաղաքական իշխանություն և ունենալով բոլոր լծակները, քաղաքական ղեկավարությունը նաև իրեն ձեռնտու նախագահ է նշանակելու։
Այս սցենարը, իհարկե, իշխանական վերնախավի մի հատվածի նախընտրելի տարբերակն է, այլ հարց է՝ որքան է դա սրտամոտ իշխանական ապագա կոնֆիգուրացիայի մյուս հատվածին։
Պակաս կարևոր չէ, թե ինչքանով այս ամենում ներգրավված կլինեն նաև աշխարհաքաղաքական կենտրոնները, և որքանով հաշվի կառնվեն նրանց շահերը։ Աչքի առաջ ունենալով գործող վարչապետի բավականին սերտ գործնական և անձնական հարաբերությունները ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանի և Եվրամիության դեսպանների հետ՝ ասվածն ամենևին էլ երկրորդական չէ։
Չմոռանանք նաև մոսկովյան վարչախմբի և տնտեսական շրջանակների հետ Կարեն Կարապետյանի սերտ կապերը։ Այնպես որ, չի բացառվում՝ մինչև 2018-ի ապրիլը դեռ այլ տարբերակներ կամ եղածի ճշգրտումներ լինեն։
Արամ Վ. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
