Բաց նամակ Արցախի Հանրապետության նախագահ Սամվել Շահրամանյանին
Հարգարժան նախագահ, երևի կարիք չկա անդրադառնալու վերջին ամիսների իրադարձություններին ու քաղաքական դիսկուրսին՝ գոնե այն պարզ պատճառով, որ մենք բոլորս գնալով ավելի ենք հեռանում իրականությունից ու ճշմարտությունից։
Ես շարքային հայ բանաստեղծ եմ, գիտնական, մտավորական, որ ծնունդով Արցախից է։
Մարդկայնորեն հասկանում եմ Ձեր վիճակը, մաղթում եմ առավել կամք ու սթափություն։
Անձամբ Ձեզ չեմ ճանաչում, ոչ մի բողոք, անհամաձայնություն, պահանջ չունեմ։ Անգամ համոզված եմ, որ Ձեզ հիասթափեցրել են դիմումներն ու բողոքները։
Կարդացեք նաև
Այսուհանդերձ.
Ասում են, որ երբ Անդրանիկ Զորավարը հոգնել էր պատերազմներից, միգուցե՞ դավաճանություններից, կամ՝ չգնահատվելուց, գալիս է Էջմիածին, հանձնում է իր թուրը կաթողիկոսին, իր ձիու համար խնդրում է մի պարկ գարի, ու ճամփա է ընկնում դեպի Բուլղարիա՝ շարունակելու իր պայքարը։
Ճիշտն ու հնարածը ես չգիտեմ, լեգենդ է, ինչ որ տեղ սիրուն ու մտածելու։
Դուք Անդրանիկ Զորավարը չեք, ես էլ՝ կաթողիկոս չեմ։
Գիտեմ նաև, որ Նժդեհը կռվեց մինչև վերջ, չհանձնվեց, ու պահեց Լեռնահայաստանը։
Հնարավո՞ր էր նույն կերպ պահել Արցախը, երբ նա մեն մենակ մնաց քաղաքակիրթ աշխարհի ու բռնապետությունների դաշինքի դեմ։ Հավատացե՛ք, ես էլ համոզված եմ, որ՝ ոչ։
Արցախի (թող չճանաչված) Հանրապետության վերջին հենասյուները այսօր փշրվում են մեր աչքերի առաջ։
Հայրենիք կորցրած մարդկանց՝ վերջին նվաստացումներից քիչ ժամանակ հետո կփոշիանա նաև արցախյան մշակույթի ողջ գենոֆոնդը. դա առաջին հերթին մարդիկ են, որ կաղոտանան հեռավոր ռուսական կայարաններում, կամ էլ կխառնվեն երևանյան աշնան խաշամին ու փոշուն։
Մեր լեզուն, ապրելաձև-կեցութաձևը կվերածվի առասպելի։
Ես Ձեզ թախանձագին աղերսում եմ, դիմեք խնդրանքով աշխարհի առաջադեմ պետություններին, ՄԱԿ-ին, Եվրամիությանը, անգամ ՝ ՀՀ Հանրապետության Ազգային Ժողովին՝ թող աջակցեն՝ աշխարհի ցանկացած ծայրամասում մեր ՝ Արցախի ազգաբնակչության համար հատկացնելու մի քանի հազար քառակուսի կիլոմետր տարածք՝ սիմվոլիկ մշակութային ինքնավարությամբ։
Պատերազմները սկսվում և վերջանում են, կործանվում են ինչպես թույլերը, այնպես էլ ուժեղները. պատմության համար մի քանի տասնյակ տարիները, անգամ հարյուրամյակները ոչինչ են, կարևորը այլ բան է, մարդկային հազարամյակների կուտակած կոլեկտիվ փորձի, մշակույթի ու լեզվի պահպանումն ու փոխանցումը։
Ձեր սուրը ինչ-որ մեկին հանձնելուց առաջ
Դուք դա կարող եք անել,
Դուք դա դեռ կարող եք անել։
Հարգանքներով ՝
Սլավի-Ավիկ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
