Ամեն ինչ հասկանալի է՝ եւ հասարակության ռուսամետությունը, որ պատմական արմատներ ունի, եւ Ղարաբաղի հետ կապված տագնապներն ու այսքան տարվա կորուստներից հետո այն չկորցնելու վախը, եւ սահմանակից հարեւանների պոտենցիալ ագրեսիայի վտանգը։ Բայց պապից ավելի կաթոլիկ լինելու, իսկ տվյալ դեպքում, կարելի է ասել՝ ռուսից ավելի ռուս լինելու ջանքերը ոչ մի կերպ չեն հասկացվում։
Այդ ինչպե՞ս կարող է հսկայական ռուսալեզու բնակչություն ունեցող, ավտորիտար Ղազախստանն ավելի արժանապատիվ կեցվածք դրսեւորել եւ կոչ անել Պուտինին՝ մնալու միջազգային իրավունքի շրջանակներում։ Անգամ Բատկայի ղեկավարած Բելառուսն ավելի հանդարտ ու հավասարակշիռ է պահում իրեն եւ բարձրաստիճան պաշտոնյայի շուրթերով ակնարկում, որ իրենք չեն բացառում եվրաինտեգրումը, իսկ Հայաստանը համառորեն շարունակում է Մաքսային միություն կառուցելու անշնորհակալ գործը։
Երեկ եւս հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն արտահայտվել են այդ թեմայով եւ հպարտորեն զեկուցել, որ արագ եւ վստահ քայլերով գնում են դեպի ՄՄ։ Մի՞թե ուկրաինական դեպքերը ոչինչ չեն փոխել նրանց մտածողության մեջ:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
