Ոչ ոք չի կարող ասել, թե Հայ եկեղեցին, նկատի ունեմ եկեղեցականներին, զերծ է թերություններից, ապահովագրված է քննադատություններից, հատկապես ինչ վերաբերում է ժողովրդավարական սկզբունքայնությունից հեռացման միտումներին, միանձնյա որոշումների կայացման սովորամոլությանը։
Սակայն այն, ինչը տեղի է ունենում այս վերջին օրերին, հրահրումով պետական իշխանավորների, ֆեյքային ֆաբրիկաների, գրանտակերների, աղանդավորների եւ արտաքին տարբեր ուժերի, աներեւակայելի է։ Մայր աթոռի Հոգեւոր գերագույն խորհրդի հայտարարությունը, Տավուշի թեմի հոգեւոր առաջնորդի ելույթը վերջին հանրահավաքում, Ռուսաստանի նախագահի կողմից Ամենայն հայոց հայրապետի պարգեւատրումը, նույնիսկ՝ Վեհափառի զորակցական այցը Ջերմուկ, սուրսայր սվիններով ու ֆեյսբուքյան հարա-հրոցով դիմավորվեցին իշխանական, մերձիշխանական ու գործակալական ցանցերի կողմից։
Ո՞րն է նրանց գլխավոր առարկությունը. Եկեղեցին ՀՀ Սահմանադրությամբ բաժանված է Պետությունից, եկեղեցին հոգեւոր կառույց է, հետեւաբար գործ չունի քաղաքականության հետ, Եկեղեցին ու նրա սպասավորները իրավունք չունեն քաղաքական հակամարտության կողմ դառնալու եւ մասնակցելու ընդդիմության նախաձեռնություններին, իմա՝ հանրահավաքներին։
Այս եւ նման մտքեր արտահայտողները անտեսում են նույն Սահմանադրության մեկ այլ դրույթը՝ Հայ առաքելական եկեղեցին Ազգային կառույց է. հետեւաբար ազգային կարեւոր հարցերում, առավել եւս՝ ազգի ու պետության գոյության հարցերում, պարտավոր է պաշտպանել ազգը եւ պետությունը։ Ոչ Սահմանադրությունը եւ ոչ էլ այլ օրենք չի սահմանափակում եկեղեցականների քվեարկելու իրավունքը, ինչը ինքնին քաղաքական գործառույթ է ենթադրում՝ համապատասխան դրսեւորումներով։ Հայ եկեղեցին հայ մարդու հոգեկերտվածքի, ազգային ոգու ամրության սնուցիչն ու պահապանն է, որի պարտականությունն իսկ է պաշտպանել իր հոտին օտար ներթափանցումների դեմ։
Կարդացեք նաև
Առարկողներին հիշեցում՝ Հայ եկեղեցին Հայաստանի Հանրապետության հիմնադիրներից է եւ առաջին բարերարը։
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
