Անհիշելի ժամանակներից է ասվում, որ ֆիզկուլտուրայի եւ սպորտի մասին օրենք ունենալը պարտադիր է, որ առանց դրա հնարավոր չէ բնագավառում աշխատանքները ճիշտ կազմակերպել։ Այսինքն՝ օրենքի բացակայության պայմաններում մարդու առողջության պահպանման եւ ամրապնդման, մարզական բարձրագույն վարպետության հարցերը կախված են բնագավառի հերթական ղեկավարի ճաշակից ու համոզմունքներից, մի բան, որ հաճախ սկզբունքորեն հակասել են միմյանց, որից տուժել են նախ եւ առաջ հենց ֆիզիկական կուլտուրան եւ սպորտը։
Բարեբախտաբար, վերջին մեկ-երկու տարիներին խոսքից գործի անցնելու կոնկրետ քայլեր արվեցին։ Օրենքի նախագծի կազմման ու մշակման գործում ներգրավվեցին մասնագետներ, մարդիկ, ովքեր գիտեն ոլորտը, սրտացավ են բնագավառին։ Արդյունքում ծնվեց մի փաստաթուղթ, որն, ըստ էության, այս ոլորտում դառնալու է մեր պետական, ազգային ծրագիրը։ Այն իր մեջ ներառում է ֆիզկուլտուրայի եւ սպորտի բոլոր ոլորտները եւ ճյուղերը, նախանշում հետագա զարգացման ուղղությունները, սահմանում պետության, հասարակական, մարզական կազմակերպությունների պարտականություններն ու իրավասությունները։
Նախագիծը ժամանակին տպագրվել էր ու դրվել համընդհանուր քննարկման։ Ստացված առաջարկությունները, որոնք, անկեղծ ասած, այնքան էլ շատ չէին, հեղինակները հանրապետության մարզական ղեկավարների հետ մանրամասն վերլուծել են, նախագծում արել անհրաժեշտ լրամշակումներ։ Եվ դրանից հետո միայն ներկայացրել կառավարության դատին, որն էլ իր հերթական նիստում ընդունեց օրենքը։
