Հունիսի 2-ին «Աջակցենք սահմանամերձ բնակավայրերին» նախաձեռնությունը հանդես եկավ «Օգնենք արթիկցիներին, վերացնենք հեղեղման հետեւանքները» ծրագրով, որին միացավ նաեւ «Արշակ Դաբաղյանի անվան Մայր Մանե» կազմակերպությունը եւ 18 հոգով Երեւանից մեկնեցինք Արթիկ: Այն, ինչի ականատեսն եղանք, բառերով հնարավոր չէ ներկայացնել՝ սելավատարի աջ եւ ձախ մասերում գտնվող բնակելի տներն ու դպրոցը ավերվել էին: Բնակիչներն ասում էին, որ դեռ խորհրդային տարներից ի վեր քարհանքում կուտակված թափոններն է ջուրը բերել, ինչպես նաեւ սելավատարի վերին մասում ինչ-որ պաշտոնյա՝ վախեցան անունը նշել, ձկնաբուծարան է կառուցել, որը նույնպես պատճառ է հանդիսացել, եւ ամենաահավորը՝ Արթիկ քաղաքի նախկին քաղաքապետերից մեկը սելավատարի վրա պանելներ է տեղադրել, իսկ բնակիչներն էլ վրան ելակի այգի են հիմնել:
Ջրի հետ քարերը գալով՝ դեմ են առել այդ արհեստական ստեղծված փակուղուն, հունը բարձրացել եւ լցվել է այդ ջրաքարաբեկորներով հզոր հոսքով հարակից տները: Մի գիշերվա մեջ մարդիկ կորցրել էին ամեն ինչ: Տները մարդաբոյից բարձր լցված էին տիղմով եւ քարերով՝ այնքան մեծ քարեր, որ պետք էր կոտրվեին, որ կարողանայինք հանել: Դեպքի արդեն ութերորդ օրն էր, սակայն Մողրովյանների նկուղով դեռ աղետի հոսքը չէր դադարեցվել, գոմում մնացել էին ջրի տակ սատկած հորթեր, կային օձեր, զանգահարել ենք 911՝ ասում ենք դեպքի հրատապության մասին, որը հետեւանք է համաճարակի՝ ջուրը լեշից նեխած տարածվում էր շրջապատով, օձի առկայության մասին, պատասխանում են, թե մեզ ինչու եք ասում, քաղաքապետին ասեք, քաղաքապետին ենք ասում, ասում է, թե եկել եք գործ անեք, թե մեզ ուղղություն տաք:
Կարդացեք նաև
Ինչպես նաեւ քաղաքապետը հավաստիացնում էր, որ համաճարակաբանները օրը երեք անգամ գալիս են եւ ստուգումներ անցկացնում, սակայն բնակիչները հայտարարեցին, որ վերջին անգամ եկել են հունիսի 30-ին: Այդ օրը կարողացանք օգտակար լինել երեք ընտանիքների՝ տներն ազատելով տիղմից ու քարերից: Եթե Արթիկի քաղաքապետարանի աշխատակիցները համակարգված աշխատանք կազմակերպեին ողջ համայնքով, մեկ օրում խնդիրը կարգավորված կլիներ՝ հանդիպել էինք ահավոր անտարբերության, եթե արթիկցիները համախմբած միավորվեին, մի գիշերվա մեջ բոլորի տները մաքրած կլինեին ջրհեղեղի հետեւանքներից, իրենց համաքաղաքացիները մնացել էին անօթեւան:
Բնակիչները շատ դժգոհ էին նաեւ փոխհատուցումից, նրանք կորցրել էին իրենց կյանքի ընթացքում ստեղծած ողջ ձեռքբերումը՝ տուն եւ ունեցվածք, շատերը նույնիսկ ծրագրից դուրս էին մնացել, որոշներն էլ փոխհատուցում են ստացել միլիոնուկեսից մինչեւ 4 միլիոնուկես: Տրված գումարը չի կարող վերացնել նույնիսկ ամենաչնչին վնասները՝ կորցրել են տուն, անասուն, ունեցվածք, այգետարածքներ:
Մ. ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ
Լուսանկարները՝
Մ.Սարգսյանի:
«Առավոտ»
06.07.2016
